Plakat „Chłopiec w marynarskim mundurku” Amedeo Modigliani

Młody model Modiglianiego cierpliwie pozuje na drewnianym krześle, ubrany w granatowo-czarny mundurek marynarski z białym kołnierzem i mankietami. Klasyczny strój może sugerować, że chłopiec pochodzi z klasy średniej i może wskazywać, że portret został wykonany na specjalne zamówienie (trudno w to uwierzyć, ale kiedyś nie można było robić zdjęćć telefonem). Żywe róże i pomarańcze kontrastują z chłodnymi odcieniami błękitu i szarości, ożywiając ciemny ubiór i zarumienioną cerę. Modigliani stosował różne techniki, w tym drobne pędzle do wygładzania gęstych, cieniowanych części i szmatkę do tworzenia delikatnych impasowych wypukłości na policzkach. Portret utrzymany jest w rozpoznawalnym stylu Modiglianiego: wydłużona twarz i szyja, uproszczona forma, zgeometryzowane kontury. Wyczuwalne są inspiracje sztuką afrykańską, rzeźbą i renesansem włoskim.

Amedeo Modigliani urodził się we Włoszech w 1884 roku i zmarł w Paryżu w wieku trzydziestu pięciu lat. Był Żydem, miał francuską matkę i włoskiego ojca, więc dorastał wśród trzech kultur. Namiętny i czarujący człowiek, który miał wiele kochanek i romansów. Jego wyjątkowa wizja artystyczna wywodziła się z jego włoskiego i klasycznego dziedzictwa artystycznego, jego zrozumienia francuskiego stylu i wrażliwości, w szczególności bogatej artystycznej atmosfery Paryża na przełomie XIX i XX wieku, oraz jego intelektualnej świadomości inspirowanej żydowską tradycją.

W przeciwieństwie do innych awangardowych artystów, Modigliani malował głównie portrety – zazwyczaj nierealistycznie wydłużone z melancholijną atmosferą – oraz akty, które wykazują wdzięczne piękno i dziwny erotyzm.
W 1906 roku Modigliani przeniósł się do Paryża, centrum innowacji artystycznych i międzynarodowego rynku sztuki. Bywał w kawiarniach i galeriach Montmartre i Montparnasse, gdzie gromadziło się wiele różnych grup artystów. Wkrótce zaprzyjaźnił się z postimpresjonistycznym malarzem (i alkoholikiem) Maurice Utrillo (1883-1955) i niemieckim malarzem Ludwigiem Meidnerem (1844-1966), który opisał Modiglianiego jako „ostatniego, prawdziwego cygana”.

Matka Modiglianiego wysyłała mu pieniądze, na jakie było ją stać, ale on był rozpaczliwie biedny i musiał często zmieniać mieszkania, czasami porzucając pracę, gdy musiał uciekać bez płacenia czynszu. Fernande Olivier, dziewczyna Pabla Picassa, tak opisuje paryski pokój Modiglianiego

Stojak na czterech nogach w jednym rogu pokoju. Mały i zardzewiały piec, na szczycie którego znajdowała się żółta terakotowa miska używana do mycia; w pobliżu leżał ręcznik i kawałek mydła na białym drewnianym stole. W innym kącie, mała i obskurna skrzynia pomalowana na czarno służyła za niewygodną sofę. Słomiane krzesło, sztalugi, płótna we wszystkich rozmiarach, tubki koloru rozlane na podłodze, pędzle, pojemniki na terpentynę, miska na kwas azotowy (używany do akwafort) i żadnych zasłon