Plakat „Doktor” Paul Klee

Obraz powstał w 1930. Akwaforta: gwasz i farba olejna na papierze, obramowane gwaszem i tuszem, zamocowane na tekturze. Obecnie znajduje się w zbiorach nowojorskiego Metropolitan Museum.

Paul Klee miał bardzo bujną wyobraźnię, a jego prace i ich tytuły z kolei rozpalają wyobraźnię odbiorców. Po ukończeniu dzieła, Klee nadawał mu zwięzły tytuł. W tytule lubił umieścić wskazówkę, która pomagałaby zinterpretować jego pracę, jednocześnie wykazując się kreatywnością w używaniu języka. Jednak tytuły pozostawiają przestrzeń dla indywidualnej interpretacji obrazów i rysunków. Klee wyrażał się odnośnie tego w sposób dość jasny, mówiąc do swoich widzów: „Sygnatury dają pewne wskazówki, co do moich intencji. Ale to od Ciebie zależy, czy zdecydujesz się pójść moją drogą, czy obierzesz własną. Nie myl sygnatury z intencją”. Klee często z dystansem odnosił się do swojej pracy i mówił o niej, jakby należała do kogoś innego. Rzadko był zadowolony; czasem sugerował, że popełnił błąd i stawiał nam wyzwanie, byśmy znaleźli go z filuternym uśmiechem. Ale również komunikował nam swoją dumę i zadowolenie z osiągniętych artystycznych rezultatów. Kiedy przychodzili goście, chętnie korzystał z okazji, aby obiektywnie przyjrzeć się swoim pracom. Zależało mu na tym, aby dowiedzieć się o efekcie obrazów, o uczuciach i pomysłach, które wzbudzały; potrzebował tego jako swoistego rodzaju kontroli. Szanował jednak sytuację, jeśli myśli widza szły zupełnie w innym kierunku,niż jego własne. Wiedział, że to jest możliwe, i mówił „Jestem zaskoczony, ale Twoją interpretację uważam za równie dobrą, a może nawet lepszą niż moją”.

Paul Klee, malarz pochodzenia szwajcarsko-niemieckiego (ur. 18 grudnia 1879 w Münchenbuchsee, zm. 29 czerwca 1940 w Muralto). Po ojcu uzdolniony muzycznie, jednak ostatecznie podjął naukę w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. Po studiach wyjechał do Włoch, potem wrócił do rodzinnego Berna. Tam poznał bawarską pianistkę Lily Stumpf, z którą się później ożenił, mając jednego syna. Zamieszkał z rodziną w Monachium, które pozostawało prężnym ośrodkiem artystycznym, gdzie dołączył do grupy Der Blaue Reiter (Błękitny Jeździec). Jego prace są często klasyfikowane jako ekspresjonizm, kubizm i abstrakcja.

Głębokie wrażenie wywarła na nim wizyta w Tunezji w 1914. W trakcie I wojny światowej czynnie służył w niemieckiej armii. W 1920 roku objął prestiżową katedrę w Bauhausie, a od 1931 nauczał w Akademii w Düsseldorfie. W latach trzydziestych jego twórczość została uznana przez nazistów za „sztukę zdegenerowaną”. W 1933 roku Klee powrócił do Szwajcarii, a w 1935 roku zdiagnozowano u niego sklerodermię.

Klee pracował z olejami, akwarelami i tuszem, często łącząc różne techniki w jednym dziele. Trudno jednoznacznie sklasyfikować jego prace, związany był z różnymi prądami artystycznymi, takimi jak surrealizm, ekspresjonizm, kubizm, sam pozostawał także wybitnym prekursorem oraz artystycznym innowatorem. Jego dzieła, zazwyczaj niewielkich rozmiarów, często inspirowane były poezją, muzyką (z elementami notacji muzycznej) oraz snami. Późniejsze prace Klee cechują się pajęczynami „hieroglificznych” znaków. Jego malarstwo skupia się przede wszystkim na geometrycznym przekształceniu rzeczywistości w symbol, rytm i znak. Do najbardziej znanych prac Klee należą „Południowe ogrody” (1919), „Ad Parnassum” (1932) i „Uścisk” (1939). Jest również autorem akwareli „Angelus Novus”, która stała się inspiracją dla twórczości Waltera Benjamina. Prace Paula Klee osiągają wysokie ceny na rynku sztuki, rzędu nawet 7,5 miliona dolarów amerykańskich. W czerwcu 2005 roku otwarto w Bernie muzeum Klee, zaprojektowane przez włoskiego architekta Renzo Piano.